Yalnız Saniyeler

Üzgünüm Edebiler

    Başlangıcımdan bu yana çok uzun bir süre olmadı farkındayım, yazımı biraz aceleye getiriyormuşum gibi görünüyor ya, işte onun için.

    Bir heves açtım bloğu ve hala deneyiş süreci içindeyim yani henüz alışabildiğim pek söylenemez. Yine de bu sefer zinciri kırmamayı daha fazla deneyeceğim.

    Bilmiyorum ama işlenmemiş bir suç karşısında ödediğim bu bedel karşısında bir kurtuluşa erecek miyim, ya da bir doktorun kendi yaralarını tedavi edememesi gibi ben de mi kendimi iyileştiremeyecek miyim. 

    Kurtuluş mudur kelimeler, yoksa bir siper midir arkasına saklanılan hikayeler? İnsan eksik olanları bağışlayabilir mi gerçekten? Eksik cümleleri olan hikayeleri, eksik sayfaları olan kitapları, sayfaları yırtıp giden insanlar bağışlanabilir mi hiç? Yaşanmamış yarım hayatlar ve tamamıyla yaşanmamış hayatlar ne farklı eksik hayatlardan? 

Kendini mi suçlamalı insan, kendi ile savaştıranı mı? Bu savaşta kendini mi bağışlamalı yoksa savaşı başlatanı mı? İnsan gururlu, aç gözlü bir varlıktır. Kimse hatalı olduğunu kolay kolay kabul etmez. Bazen de bilir ki sadece bir özür yetmez. 

Şizofren bir kişilik, çocuklar gibi hayalperest,

Hayallerinde kapalı kalmış fakat serbest.

Yüzlerce kez görmeyi istemese bile bazen,

Der ki çocuk: ölü bir "saadet" için diğerlerine sabret...

    Bilmiyorum birini nasıl bağışlar, kendini bile bağışlayamayan biri. Nasıl dindirebilir ki insanlığa olan bu derin öfkesini?

If I keep my head in the darkness, I am guarded.
Nobody's gonna break any promise, I am guarded.
Oh, I'm a slave, I'm a slave to psychosis.
Did you notice, did you notice?
No matter what I do, I'm a prisoner, regardless.

**************Çeviri*************

Eğer karanlıkta tutmaya devam edersem başımı, korunurum.
Kimse hiç bir sözü bozmayacak, korunurum.
Oh ben bir köleyim, bir köleyim psikoza.
Farkettin mi, farkettin mi?
Ne yaparsam yapayım, bir mahkumum, kayıtsız.

                        Oh! Be Clever - Blanket